Από τον Βαλδουίνο της Φλάνδρας 1204-1261,στην Μέρκελ της ΕΕ 2010 - ; (Βαλδουίνος της Φλάνδρας ό πρώτος αυτοκράτορας των Λατίνων στην κατεχόμενη χώρα μας το 1204 )

<<……..Έτσι  πήραμε  το  δρόμο  προς  την  Δύση  για  να  απαλλαγούμε  από  τον  Τούρκο,  και  ενώ  πετύχαμε  πλέον  να  ανήκομεν  είς  την  <<Δύσιν >> - καθώς  τά  έχουμε  δώσει  όλα – βρίσκουμε  πάλι  τον  Τούρκο  μπροστά  μας…….Ήμασταν  ενήλικες  και  για  να  συγχρονιστούμε  με  τά  ανθρωπολογικά  βρέφη  της  Ιστορίας, μάθαμε  να  μπουσουλάμε  πίσω  τους.  Και   συνεχίσαμε.  Ξεχνώντας  ότι  υπάρχει  και  το  όρθιο  βάδισμα>>.

               Θεόδωρος  Ζιάκας

    

Για  να  αντιληφθούμε  σε  βάθος   αυτό  πού  συμβαίνει  σήμερα  στην  δύστυχη  χώρα  μας  πρέπει  να  ξαναθυμηθούμε  τά  γεγονότα  της  ιστορίας  μας  - τά  αίτια  και  τις  αφορμές  της   Δ’  Σταυροφορίας  και  τον  διαμελισμό  της  Βυζαντινής  αυτοκρατορίας  -   πού  επιμελώς  αποκρύπτονται  , αποσιωπούνται  και  δεν  διδάσκονται  στα  σχολεία  μας.  Ο   λόγοs  πού  συμβαινει  αυτό  έχει  να  κάνει   με  την γεωπολιτική  προσήλωση  της  πολιτικοοικονομικής  ελίτ    της  χώρας  στο  δόγμα  <<ανήκομεν  εις  την  Δύσιν>> ,  δηλαδή   Ευρωπαική   Ένωση  -  για  να  ακριβολογούμε  Γερμανική  Ευρωπη -   και  ΗΠΑ .

 Τά  σύνορά  μας ,  παρά  την  ένταξή  μας  στην  ΕΕ  ουδέποτε  αναγνωρίσθηκαν  σύνορα  της  Ευρώπης.  Ή  γεωργία  και  ή  κτηνοτροφία μας  σχεδόν  κατεστράφησαν  και   ή  βιομηχανία  και  ή  ανθουσα  βιοτεχνία  μας  εξαφανίζονται . Το  νόμισμά  μας  ή  παλαιότατη  δραχμή  αντικαταστάθηκε  από  το  πανάκριβο  γερμανικό  ευρώ.    Έχουμε  μεταβληθεί  σε  λαό  καταναλωτών  των  δυτικών  προιόντων και  κυρίως  τών  πολιτισμικών σκουπιδιών  τους  .  Αυτή  είναι  ή  επιδίωξη   της  Δύσης . Να  μην  παράγουμε  τίποτε  και  να είμαστε  μεταπράτες , και  μεταπράτες  ιδεών   της  Δύσης   εξ’ ου  και   ή   δυσφήμηση , παρασιώπηση  και  περιθωριοποίηση  έως  εξαφανίσεως    του  Ελληνικού  Προσώπου  και  Ελληνικού  Τρόπου.

   Εμείς , είς  πείσμα  των  καιρών   θα  αναπλεύσουμε  το  ρεύμα  της   αιμάσουσας   ιστορίας  μας  προκειμένου  να  αναδειχθει   και  κατανοηθει  αρκούντως   ότι  υπήρξαμε  ή ΠΡΩΤΗ  ΑΠΟΙΚΙΑ  των  Δυτικών  300 χρόνια  πρίν  στραφούν  προς  την  αποικιοποίηση  των  Δυτικών  Ινδιών,  Αντιλλών,  Κούβας  κλπ.  Σήμερα  μέσω  των  μνημονίων  έχουμε  πάλι  μεταβληθεί  ΑΠΡΟΚΑΛΥΠΤΑ  σε  αποικία  της  Δύσης  με  νέους  τρόπους  επίθεσης  και  επιβολής  της  Νέας  Τάξης  καθόλου  ποιο  ήπιους   από  τους  παλαιότερους.

  Θα  προσπαθήσουμε   όσο  είναι  δυνατόν  στα  περιωρισμένα  όρια  ενός  άρθρου   να  καταγράψουμε     τά  αίτια  και  τις  συνέπειες   πού  είχαν  και  συνεχίζουν  να  έχουν   για  την    χώρα  μας  ή    Φραγκοκρατία   και  ή  Άλωση.

Ή  αποικιοκρατική  πρακτική  των  Δυτικών  είχε  αρχίσει  να  τίθεται  σε  εφαρμογή   πρίν  την  Άλωση. Το  Βυζάντιο   αποτελούσε  ήδη  ημιαποικία .  Δεν  υπολειπόταν  παρά  ή  τελευταία  πράξη  του  δράματος.:

        Ή  ήττα  του  βυζαντινού  στρατού  το  1071 στην  μάχη  του  Ματζικέρτ  υπό  τον  γενναίο  και  τραγικό  ταυτόχρονα  αυτοκράτορα  Ρωμανό  Δ’  τον  Διογένη  μετά από  προδοσία  της  παλατινής  γραφειοκρατίας  αποτελεί  ορόσημο στην  Βυζαντινή  Ιστορία  καθώς  οί  Σελτζούκοι  Τούρκοι  εγκαθίστανται  πλέον  οριστικώς  στην  Μικρά  Ασία.

Το  1081  ανεβαίνει  στον  θρόνο  ό  Αλέξιος  Κομνηνός (1081 -1118 ) ό  οποίος  ανατρέπει  την  προιούσα  παρακμή  της  αυτοκρατορίας. Αντιμετώπισε  τους  Νορμανδούς  του   Ροβέρου  Γυισκάρδου ,  τους  Πετσενέγγους  ( Σκύθες  κατά την  Άννα  Κομνηνή ),  τους  Κουμάνους  και  τους  Τούρκους  της  Μικράς  Ασίας.  Τότε  εμφανίζονται  για  πρώτη  φορά  στην  περιοχή  οί  Σταυροφόροι  πού  ξεκινούσαν  να απελευθερώσουν  τους  Αγίους  Τόπους  από  τους  Άραβες  και  από  τους  Τούρκους. Ό  Αλέξιος  αντελήφθη  πολύ  νωρίς  τους  κινδύνους   πού  εγκυμονούσε  για  το  Βυζάντιο  ή  άφιξη  των  Σταυροφόρων    πού δύσκολα  μπορούσαν  να  κρύψουν  κάτω  από  τον  μανδύα  του  <<Ιερού  Πολέμου >> τις  βλέψεις  τους  στην  περιοχή  της  Μέσης  Ανατολής  και  της  Μικράς  Ασίας  δηλαδή  , στην  περιοχή  καθαυτό  του  Βυζαντίου.

Ό   Αλέξιος , σε  αντάλλαγμα  της  βοήθειας  πού  του  παρείχαν  με  τον  στόλο  τους  οί  Ενετοί  εναντίον  του  Ροβέρτου  Γυισκάρδου και  των  Νορμανδών (τον  οποίο  και  νίκησε  κατά  κράτος ) τους  παραχωρεί  μεγάλα  προνόμια.Τούς  απάλλαξε  από  τους  φόρους  σε  όλες  τις  χώρες πού  τελούσαν  υπό  την  κυριαρχία  των  Ρωμαίων , χωρίς  να  πληρώνουν  ούτε  έναν  οβολό  ως  τελωνειακό  δασμό  . Εξαιρέθηκαν  έτσι  από  κάθε  ρωμαικό  έλεγχο. 

Περιγράφοντας  την  Α΄Σταυροφορία  (1097 – 1104 )καταγράφει  στην  Αλεξιάδα  ή  Άννα  Κομνηνή  την  άποψη  του  πατέρα  της  για  τους  Σταυροφόρους  Λατίνους: <<……Προέβλεπε  επίσης  την  αστάθεια  και  την  αναξιοπιστία  των  ανθρώπων  εκείνων,  πού  αλλάζουν  κατεύθυνση  σαν  τον  Εύριππο και  ήταν  διατεθειμένοι  να  πουλήσουν  για  έναν  οβολό  ακόμα  και  τις  γυναίκες  τους  και  τά  παιδιά  τους ,  τόσο  φιλοχρήματοι  ήσαν >>.

  Άρχιζε  ήδη  ή  οικονομική  αιμορραγία  του  Βυζαντίου.

Ό  Μανουήλ  Κομνηνός ( 1143 -1180 ), εγγονός  του  Αλεξίου  για  να αντιμετωπίσει  τους  Νορμανδούς ,  τους  Σελτζούκους  του  Ικονίου  και  τους  Σταυροφόρους  θα  επιτρέψει  και  αυτός  υπερμέτρως  την  διείσδυση  των  Λατίνων  όχι  μόνον  στην  οικονομία ,  αλλά  και  στον  στρατό. Έτσι ,  εξέλιπε ή  οικονομική  ευρωστία του  Βυζαντίου,  αφού  ό  άλλοτε  κραταιός  βυζαντινός  στόλος  δεν  είχε  πλέον  τον  έλεγχο  των  θαλασσών.Τό  1145  είχε  αρχίσει  ή  Β΄ Σταυροφορία .  Ό  Μανουήλ  στο  τέλος  της  ζωής  του  προσπαθεί  να  περιορίσει  τους  Λατίνους  εμπόρους  και  να  ενισχύσει  τους  στρατιώτες – ιδιοκτήτες  γής.    

Ό  διάδοχός  του  Ανδρόνικος  Κομνηνός  (1182 – 1185 ), προσπαθεί  με  ένα  πάθος  απελπισμένο  να  ανορθώσει  την  παραπαίουσα  αυτοκρατορία. Έχει  κατανοήσει  τον  φοβερό   κίνδυνο  των  Λατίνων – Φράγκων από  την  μια και  των  Σελτζούκων  από  την  άλλη. Καταλαβαίνει  πώς  εάν  δεν  επανέλθουν  τά  λιμάνια,  οί  εμπορικοί  δρόμοι,  ή  ναυτιλία  και  το  εμπόριο  και  γενικότερα  εάν  δεν  επανακυριαρχήσουν  οί  Βυζαντινοί  στην  οικονομία  τους  την  οποία  ελέγχουν  κατά  μέγιστο  ποσοστό  οί  ξένοι  (το  ίδιο  δεν  συμβαίνει  και  σήμερα ; ),  σωτηρία  δεν  υπήρχε. Ξεκινά  αμέσως  μια  βαθειά  κοινωνική  και  οικονομική  μεταρρύθμιση  με  νόμους  αυστηρούς  κατά  τών  γαιοκτημόνων  και  φοροεισπρακτόρων.  (Εμείς  τους  απαλλάσουμε  με  τροποπολογίες  ντροπής  για  τους  βουλευτές  πού  τις  ψηφίζουν ). 

Ενδεικτικό  του  κλίματος  κατά  των  Λατίνων  είναι  το  ακόλουθο  γεγονός : Τον  Μάιο  του  1182  ξεσηκώνεται  ό  λαός  της  Κωνσταντινούπολης  και  προβαίνει  σε  μια  εκτεταμένη  λεηλασία  και  σφαγή  των  Λατίνων.  Στις  15  Αυγούστου  θα  πολιορκήσουν  την  Θεσσαλονίκη  και  μετά  από  ηρωική  αντίσταση  δέκα  ημερών θα  την  καταλάβουν  και  θα  την  λεηλατήσουν. <<Οί  δυνατοί >> δηλαδή  οί  μεγαλογαιοκτήμονες  της  Θεσσαλονίκης   είχαν  συμμαχήσει  με  τους  Νορμανδούς.  Αντίθετα  οί  λαικές  τάξεις  , οί  καλόγεροι  και  φρουρά  στάθηκαν  γενναίοι  υπερασπιστές  της  Θεσσαλονίκης  γράφει  ό  Γ.  Κορδάτος.  Ή  συμμαχία  των  δυνατών  με  τους  Νορμανδούς  είναι  δεδομένη,  και  όλοι  μαζί  βαδίζουν  κατά  της  Κωνσταντινούπολης.

Οί  <<δυνατοί >> οργανώνουν  πραξικόπημα  κατά  του  Ανδρονίκου .  Στις  12  Σεπτεμβρίου  1185 ένα  μέρος  του  λαού,  παραπλανημένο  και  από  τον  φόβο  της  επέλασης  των  Νορμανδών  ,  θα  συνταχτεί  με  τους  πραξικοπηματίες. Συλλαμβάνουν  τον  Ανδρόνικο  , τον  οποίο  κατακρεουργεί  κατά  απόλυτα  απεχθή  τρόπο  ό  όχλος.

Στα  επόμενα  δεκαεννιά  χρόνια  μέχρι  το  1204 ή  εσωτερική  υπονόμευση  επιδεινώνεται  αδιαλείπτως.  Οί   διομολογήσεις  στους  ξένους  εμπόρους  ( Ενετοί,  Γενουάτες , Πιζάνοι  κλπ ) είχαν  υποτάξει  σε  τέτοιο  βαθμό  το  Βυζάντιο,  ώστε,  οί  Λατίνοι  διέθεταν  αυτόνομα  τελωνεία  και  εισέπρατταν  δασμούς  για  λογαριασμό  τους  στο  εσωτερικό  της  Αυτοκρατορίας   ακόμη  και  στην  ίδια  την  Κωνσταντινούπολη.

Ό  Δόγης  Ερρίκος  Δάνδολο  συναποφασίζει  με  τον  Πάπα  Ιννοκέντιο  τον  Γ΄την  Δ΄Σταυροφορία,  ή  οποία  δίνει  την  ευκαιρία  στους  Δυτικούς  να  βάλουν  κατά  του  Βυζαντίου  υπό  το  πρόσχημα  της  αποκατάστασης  στον  θρόνο  του  έκπτωτου  αυτοκράτορα  Αλέξιου  Δ΄ Άγγελου .

Ό  Νικήτας  Χωνιάτης ,  βυζαντινός  λόγιος  και  χρονικογράφος  της  Άλωσης  της  Κωνσταντινούπολης  από  τους  Φράγκους   κατάφερε  και  ξέφυγε  από  την  αιχμαλωσία  ξεσπά  σε  θρήνο :   

<< …….Ω  Πόλη,  βασίλισσα  των  πόλεων  ποιος  μας  χωρίζει  από  εσένα, σαν  την  μητέρα από  τά  αγαπημένα  της  παιδιά; Τι  θα  απογίνουμε;  Πού  θα  πάμε; Ποια  παρηγοριά  θα  βρούμε , ξεριζωμένοι από  τον  κόρφο  σου; Θα  γίνουμε  τραγούδι  και  θρύλος  στο  στόμα  των  εθνών,  σύντροφοι των  πουλιών, εξασφαλίζοντας  την  τροφή  μας  όπως  τύχει  και  πίνοντας  αντί  για  νερό  χολή; >>.

Ό  μεγάλος  βυζαντινολόγος  Στήβεν  Ράνσιμαν  γράφει : <<Ή  λεηλασία  της  Κωνσταντινούπολης  δεν  έχει  το  αντίστοιχό  της  στην  Ιστορία…….Ξεχύθηκαν,  ένας  ωρυόμενος  όχλος  στους  δρόμους  και  στα  σπίτια,αρπάζοντας  ο,τιδήποτε   γυάλιζε  και  καταστρέφοντας  οτιδήποτε  δεν  μπορούσαν  να  κουβαλήσουν, σταματώντας  μόνο  για  να  σκοτώσουν  και  να  βιάσουν  ή  για  να  ανοίξουν  τά  κελάρια  και  να  πιούν.Στήν  ίδια  την  Αγιά  Σοφιά  έβλεπε  κανείς  μεθυσμένους  στρατιώτες να  σχίζουν  τις  μεταξωτές  κουρτίνες  και  να  γκρεμίζουν  ή  να  κομματιάζουν  τά  μεγάλα  ασημένια  εικονοστάσια,  ενώ  ποδοπατούσαν  ασεβέστατα  άγιες  εικόνες  και  ιερά  βιβλία.Επί  τρείς  ημέρες  εξακολουθούσαν  οι  φρικιαστικές  σκηνές  της  λεηλασίας και  της  αιματοχυσίας,  ώσπου  ή  τεράστια  και  ωραία  πόλη  έγινε  ένα  ερείπιο>>.

      Καταλαμβάνοντας  την  Κωνσταντινούπολη  οί  Λατίνοι  εγκαθιστούν  Λατίνο  αυτοκράτορα  τον  Βαλδουίνο  της  Φλάνδρας ,και  Λατίνο  Πατριάρχη  τον  Βενετό  Θωμά  Μοροζίνι.  Τά  εδάφη  της  ηττημένης  αυτοκρατορίας  διενεμήθησαν  στους  νικητές  με  την  partitio  Romanie ,  την  συνθήκη  διαμελισμού  της  Ρωμανίας. Εδώ  πρέπει  να  κάνουμε  αναγωγή  στο  παρόν  και  να  προβλέψουμε  ασφαλώς  το  μέλλον. Αυτή  είναι  ή  αξία  της  Ιστορίας.

Βάσει  της  Partitio  Romanie , οί  Ενετοί,  έλαβαν  τά  3|8 της  επικράτειας, συμπεριλαμβανομένης  της  Κρήτης, ή  οποία  θα  μείνει  στα  χέρια  τους  πάνω  από  τέσσερεις  αιώνες ( 1204 – 1669 ), της  Κύπρου,  την  οποία  κατέχουν  σχεδόν  τέσσερεις  αιώνες ( 1204 – 1571 ),  των  Ιονίων  νήσων,  στα  οποία  κυριαρχούν  για  σχεδόν  επτά  αιώνες  (1204 – 1861 ).

Μετά  την  πτώση  της  Πόλης , οί  Δυτικοί  σπεύδουν  να  απομυζήσουν  κάθε  πόρο. Στην  Χίο  για  παράδειγμα, εγκαθιδρύθη  κατά  τη  διάρκεια  της  κυριαρχίας  των  Γενουατών  (1345 -1566 )ένα  πρωτότυπο  αποικιακό  καθεστώς  , μία  μονοπωλιακή  μετοχική  εταιρεία, ή  πρώτη  μετοχική  εταιρεία  της  ιστορίας,  ή  οποία  κατείχε το  μονοπώλιο  της  εκμετάλευσης  της  μαστίχας.  Οί  καλλιεργητές  είχαν  εκπέσει  σε  δουλοπάροικους  ,και  αργότερα  σε  δούλους. Κάτι  παρόμοιο  έγινε  και  στην  Κύπρο  με  την  παραγωγή  ζάχαρης. Οί  Κύπριοι  δεν  είναι  πια  ιδιοκτήτες  της  γής  τους. Ιδιοκτήτες  των  φυτειών  ζαχαροκάλαμου  τώρα   είναι  ή  βασιλική  οικογένεια  των  Λουζινιάν, οί  Ιωαννίτες  ιππότες, ό  καθολικός  επίσκοπος  Λεμεσσού κλπ.

Οί  Δυτικοί,  εκτός  από  την  ληστρικότητα  στο  οικονομικό  πεδίο, διεξήγαγαν  και  απηνείς  διωγμούς  κατά  των  υποδούλων  <<αλλοθρήσκων >>. Ή  μισαλλοδοξία  τους  κατά  των  Ελλήνων  Ορθοδόξων  είναι  τέτοιας  έκτασης  πού  στην  Κύπρο  το  1211 οί  Λατίνοι  Επίσκοποι  έκαψαν  12  Ελληνες  μοναχούς  και  τον  Ηγούμενο.  Ή  Ιερά  Εξέτασή  τους  συνέχισε  τις  καταδίκες  των  Ορθοδόξων  μέχρι  και  τον  16^ο  αιώνα.  Στην  Κρήτη,  500 Ορθόδοξοι  κληρικοί  εξορίστηκαν  ,  ενώ   74  βρήκαν  οικτρό  θάνατο  με  στραγγαλισμό  και  απαγχονισμό  στην  Ρώμη.

Ή  Φραγκοκρατία   στην  Ελλάδα  απετέλεσε  κυριολεκτικά   την  ΠΡΩΤΗ  ΣΠΟΥΔΗ  ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ   ΤΩΝ  ΔΥΤΙΚΩΝ ,  300 χρόνια  πρίν  από  την  επίθεση  της  Δύσης  στον  Νέο  Κόσμο  και  στην  Αφρική.  Επάνω  στην  χώρα  μας  απέκτησαν  τεχνογνωσία  αποικιοκράτη ! Ή  Άλωση  ωστόσο ,  για  τους  Δυτικούς  σημαίνει  κάτι  παραπάνω  από  γεωγραφική  επέκταση  και  οικονομική  άνθηση. Με  την  πτώση  της  Πόλης,  αρχίζει  ή  <<Αναγέννηση>> της  Δύσης. Τά  πανεπιστήμια,  οί  τέχνες,  οί  καθεδρικοί  ναοί, ή  Επιστήμη  και  οί  έρευνες ,  ή  χρηματοδότηση  των  εξερευνήσεων κλπ,  όλα  αυτά  πάτησαν  πάνω  στα  συσσωρευμένα  πνευματικά  και  υλικά  λάφυρα και  στους  χιλιάδες  τόννους  χρυσού  (Ρωσικά  αρχεία )πού  άρπαξαν  από  την  καθημαγμένη  << καθ΄ ημάς  Ανατολή >>. Ή   Αναγέννηση  της  Δύσης  βασίζεται  στο  βιαίως  σφαγιασθέν  πτώμα  της  Βυζαντινής   Αυτοκρατορίας  μας  από  τους  ομοθρήσκους  της.

Σήμερα,  ή  χώρα  μας  λυώνει.  Ή  πνευματική  ,  οικονομική  και  κοινωνική  παρακμή  είναι  προιούσα  και  ελπίδα  με  προοπτικές  δεν  διαφαίνεται .Τό  δημογραφικό  έχει  ξεπεράσει  την  κόκκινη  γραμμή.  Τά  εθνικά  μας  θέματα  είναι  εκτεθειμένα   σε  χέρια  πολιτικών  πού  δεν  πιστεύουν   στην  ανεξαρτησία   και  σ το  εθνικό  συμφέρον  της  χώρας  μας.

  Είμαστε  οί  τελευταίοι  Έλληνες;

Απευθύνομαι  στην  Ιερή  τρέλλα  των  Ελλήνων  έξω  από  ιδεολογίες  και  κομματικούς  σχηματισμούς,  την  οποία  και  επικαλούμαι.  Αυτή  ή  Ιερή  τρέλλα  έχει  συμπυκνωμένα  όλα  τά  << συμφωνημένα  υπονοούμενα  >>   της  φυλής.  Είναι  κρυμμένη  μέσα  στο  παμπάλαιο  σεντούκι  της   ιστορίας  μας  και  εμφανίζεται   πάντα   όταν  έχουμε  φτάσει  στην  τελευταία  γραμμή  άμυνας  .  Έχω  εμπιστοσύνη.

 Αθηνά   Κατσαφάδου

Δικηγόρος -   τ.  πρόεδρος   Δ. Σ  Πειραιά

ΥΓ.  Ευχαριστώ  τον  Γιώργο  Καραμπελιά  για  όλα  τά  εξαιρετικά  βιβλία  του  πού  φωτίζουν  τον  Βυζαντινό  Μεσαίωνα  με  συνέπεια  να  φωτίζεται  και  ό  δικός  μας  χειρότερος  Μεσαίωνας.

ΑΥΤΟΙ ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ , ΕΜΕΙΣ ΚΤΙΖΟΥΜΕ

                                                 ΑΥΤΟΙ  ΓΚΡΕΜΙΖΟΥΝ ,  ΕΜΕΙΣ  ΚΤΙΖΟΥΜΕ

Απάντηση  σε  κ.  Ρεπούση  , κ.  Δήμου   και  λοιπών  ιδίων  απόψεων  και  συμφερόντων.

                                                        Αραπιάς   άτι,  Γάλλου  νούς  ,                                                                                                                                                                                                                            

                                                        Βόλι  Τουρκιάς  ,  τόπ’   Άγγλου

                                                         Πέλαγο  μέγα  πολεμά  , 

                                                         Βαρεί   το  καλυβάκι.

Διονύσιος    Σολωμός   (  Ελεύθεροι   Πολιορκημένοι   ).

               Την   25^η  Μαρτίου ,  ανήμερα   του  Ευαγγελισμού   της   Θεοτόκου   και  του  Ευαγγελισμού   της   Επανάστασης  ( έναρξης  )  του  1821,  ημερομηνία  την  οποία  είχε προαποφασίσει   ό   αρχηγός  της  Επανάστασης    Αλέξανδρος   Υψηλάντης   ,                          << ΧΤΥΠΗΣΑΝ>>  πάλι  οι    γνωστοί   ανά  το  Πανελλήνιο   κύκλοι .

        Ή   κ.  Ρεπούση    αναφέρεται  στην  κατάργηση  των  παρελάσεων,   γιατί  λέει,   τις  θεσμοθέτησε   ό   Μεταξάς.   Απευθύνεται  πονηρά ,  στα  δημοκρατικά  αντανακλαστικά   της   κοινωνίας ,  προκειμένου  να  επιχειρηματολογήσει  κατά  των  εθνικών  παρελάσεων.

 Για  άλλη  μια  φορά  πιάνεται  αδιάβαστη.  Τις  παρελάσεις  τις  θεσμοθέτησε   ό  Τρικούπης  . Το  οκτάωρο,  το  ΙΚΑ  και  οι  συλλογικές   συμβάσεις  εργασίας  επί  Μεταξά  καθιερώθηκαν.  Βέβαια,  σήμερα  καταργούνται   de  facto  από  τους  δυτικούς <<φίλους >> μας.  Αυτούς  πού  υποστηρίζει  ή  ΔΗΜΑΡ  της  κ,  Ρεπούση  και  το θολό  ποτάμι  του κ. Δήμου.

Ό  εορτασμός  της  μνήμης  των  ηρώων  και  αγωνιστών  του  1821 υπενθυμίζει  και  υποστηρίζει  πώς  ή  ταυτότητα  των   Ελλήνων  ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ  ΔΙΑ  ΤΗΣ  ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΣ.  .Αυτό  καταγράφεται  ιστορικά  ήδη  από  το  τέλος  του  11^ου αιώνα  και  ιδίως  κατά  την  πρωτοφανή  στα  παγκόσμια  χρονικά  σε  βιαιότητα  λεηλασία και  κατάληψη  της  Κωνσταντινούπολης  το  1204  από  τους  Φράγκους   ( απόγονοι  των  οποίων  είναι  οι σημερινοί  << Δυτικοί   φίλοι  >> μας ).

Αυτό   ακριβώς  .  ΤΗΝ  ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ   ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ  ΤΗΣ  ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ  ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ  χτυπούν  . Εξ’  ου  και  το  <<  ξαναγράψιμο   της  ιστορίας  >> μας.  Υπαγορευμένο  από  διανοητές  όπως  ό  Τζένκινς ,  ό  Μάνγκο  , ό  Τόυνμπη  και  άλλοι  παρομοίων   πάντα ανθελληνικών  <<επιστημονικών >>   απόψεων.  Ό   Τόυνμπη  ήταν  ό  πρώτος  πρόεδρος  στην  έδρα  <<Κοραής>>,  στο  πανεπιστήμιο  του  Λονδίνου,  ή  οποία  χρηματοδοτήθηκε  από  την  Ελληνική  κυβέρνηση  και  τους  Έλληνες  του  Λονδίνου  το  1919.  Και  όμως,  ήδη  από  τον  πρώτο  της  κάτοχο  συνδέθηκε  με  μια  μακρά  παράδοση  ανθελληνισμού ! Ό  ιστορικός  πού  μελέτησε  τα  αρχεία  του  Τόυνμπη  Ρίτσαρντ  Κλόγγ, συνάντησε  μια  τόσο  κραυγαλέα  εχθρότητα  για  τους  Έλληνες   πού  διερωτήθηκε  πώς  είναι  δυνατόν  κάποιος  πού  αντιπαθεί  τόσο  πολύ  έναν  λαό  να  υποβάλει  υποψηφιότητα  για  την  έδρα!              Ό Τόυνμπη  είχε  ήδη  διατυπώσει  τις απόψεις  του  σε  μία  επιστολή  προς  την  μητέρα  του   το  1911- 1912 , μετά  την  παραμονή  του  στην  Ελλάδα: <<Επιστρέφω  στην  Οξφόρδη  ‘’αποφασισμένος  να κηρύξω  με  θρησκευτική  ευλάβεια  τον  μισελληνισμό  σε  κάθε  φιλέλληνα  πού  θα  συναντήσω ‘’>>!Τό  θέμα  είναι  , γιατί   ό  κάθε  Δήμου  προσφεύγει  σε  αυτούς  και  όχι  στον  Κρουμπάχερ,  τον  Ράνσιμαν  ,τον  Λεμέρλ.  Ρητορική  ή  ερώτηση.

 Τα  υπό  απάντηση  κείμενα  επανέρχονται  μονότονα  σχεδόν πληκτικά  στο  σύνηθες   σφυροκόπημα  κατά  της  ιστορικής  συνέχειας  του  Ελληνισμού,  της  Ορθοδοξίας,  των ηρώων  του,  των  θρύλων  του.   Οι   θρύλοι  είναι  ή  ποίηση  της  ιστορίας.  Οι  θρύλοι   δεν  λένε  ποτέ  ψέμματα.    Ή   δύναμή  τους  είναι  μεγάλη,  ιδίως  στο  φαντασιακό  των  λαών  και  αποδίδουν  με  μοναδικό  τρόπο   μεγάλες,  βαθιές  και  ανείπωτες  αλήθειες  .  Είναι  ποίηση  πού  μεταδίδεται  από  στόμα  σε  στόμα,  από  γενεά  σε  γενεά  .                                                               <<  Ζεί  ό  βασιλιάς   Αλέξανδρος ;  >>.   << Ζεί  και  βασιλεύει >> .                                        Έφευγε  ήρεμη  ή  Γοργόνα.  Γαλήνευαν  τα  νερά.  Συνέχιζε  το  ταξείδι  του  ό  καπετάνιος.  Με  αυτούς  τους  θρύλους  μεγάλωναν  τα  σκλαβωμένα   Ελληνόπουλα.  Έτσι  μάθαιναν  την  ιστορία  τους.  Με  τον  θρύλο  του  Μεγαλέξανδρου,  τον  θρύλο  του  Μαρμαρωμένου  βασιλιά   και  του  Διγενή  Ακρίτα.  Δεν  είχαν   γνώσεις  ιστορίας.   Είχαν  όμως  αίσθηση  ιστορίας .  Δηλαδή,  είχαν  αίσθηση  της  συνέχειας   του  έθνους  τους.  Είχαν  αίσθηση  Πατρίδας. 

Ποιος  ήταν  τελικά  ό  ρόλος  της  Εκκλησίας  μας  στους  αιώνες  σκλαβιάς   και  κατά  την  Επανάσταση  :   Τον  λόγο  έχει  ό  Μακρυγιάννης :                                                        

<<  Kαί  βγήκαν  τώρα  κάτι   δικοί  μας  κυβερνήτες   Έλληνες,  σπορά  της   Εβραιουργιάς,  πού  είπαν  να  μας  σβήσουν  την  Πίστη  την  Αγία  την  Ορθοδοξία,  διότι  ή  Φραγκιά  δεν  μας  θέλει  με  τέτοιο  ντύμα  Ορθόδοξον. Και  εκάθησα  και  έκλαιγα  διά  τά  νέα  παθήματα.  Και  επήγα  πάλιν  είς  τους  φίλους  μου  τους  Αγίους.  Άναψα  τά  καντήλια  και  ελιβάβάνισα  λιβάνιν  καλόν  αγιορείτικον.

 Και  σκουπίζοντας  τά  δάκρυα  μου   τους  είπα: << Δεν  βλέπετε  πού  θέλουν  να  κάνουν  την  Ελλάδα  παλιόψαθα;  Βοηθείστε ,  διότι  μας  παίρνουν ,  αυτοί  οί  μισοέλληνες  και  άθρησκοι  ,  ό,τι  πολύτιμον  τζιβαίρικον  έχομεν.  Φραγκεμένους  μας  θέλουν  τά  τσογλάνια  του  τρισκατάρατου  του  Πάπα.  Μην  αφήσετε  ,  Άγιοί  μου  αυτά  τά  γκιντί  πουλημένα  κριγιάτα  της  τυραγνίας  να  μασκαρέψουν  και  να αφανίσουν  τους  Έλληνες , κάνοντας  περισσότερο  κακό  από  αυτά  πού  καταδέχτηκε  ό  Τούρκος  ως  τίμιος  εχθρός  μας >>………

Και  είπαν  οι  άθρησκοι  πού  εβάλαμεν  είς  το  σβέρκον  μας  να  μη  μανθάνουν  τα  παιδιά   μας  Χριστόν  και  Παναγίαν ,  διότι  θα  μας  παρεξηγήσουν  οι  ισχυροί. Και  βγήκαν  ακόμη  να  ‘ποτάξουν  την  Εκκλησίαν,  διότι  έχει  πολλήν  δύναμη  και  την  φοβούνται.  Και  είπαν  λόγια  άπρεπα  διά  τους  παπάδες.

               

Εμείς ,  με  σκιάν  μας  τον  Τίμιον  Σταυρόν  ,  επολεμήσαμεν   ολούθε, σε  κάστρα , σε  ντερβένια,  σε  μπογάζια και  σε  ταμπούργια.  Και  αυτός  ό  Σταυρός  μας  έσωσε . Μας  έδωσε  την  νίκη  και  έχασε ( οδήγησε  σε  ήττα ) τον  άπιστον  Τούρκον.  Τόση  μικρότητα  στον  Σταυρό  τον  σωτήρα  μας!

Και  βρίζουν  οι  πουλημένοι  εις   τους  ξένους  και  τους  παπάδες  μας,  τους  ζυγίζουν  άναντρους  και  απόλεμους.  Εμείς  τους  παπάδες  είχαμε  μαζί  εις  κάθε  μετερίζι,  εις  κάθε  πόνον  και  δυστυχίαν.  Όχι  μόνον  διά  να  βλογάνε  τα  όπλα  τα  ιερά,  αλλά  και  αυτοί  με  ντουφέκι  και  γιαταγάνι,  πολεμώντας  σαν  λεοντάρια.Ντροπή    Έλληνες .

Υπήρχαν  100  σχέδια   διαμελισμού  της   Τουρκίας,  πού  αρχίζουν  αμέσως  μετά  την  Άλωση  και  σταματάνε  στα  πρόθυρα  του  Α΄ Παγκοσμίου  πολέμου  (Djuvara:  Cents  projects  de  partage  de  la  Turquie,  Paris  1914 ).

Aυτά  τα  100  σχέδια  μεταφράζονται  σε  ισάριθμες  συνομωτικές  προσπάθειες,  κινήματα,  στάσεις ,  επαναστάσεις .  Πίσω  από  αυτές  τις  εθνοσωτήριες  προσπάθειες  θα  συναντήσουμε  πάντα  την  μορφή  κάποιου  ιερέα.                                               

Τις  επαναστατικές   κινήσεις  και  εξεγέρσεις  τις  ξεκίνησαν  οι  Έλληνες  αμέσως  μετά  την  πτώση  της  Κωνσταντινούπολης   το  1453 και  στις  περισσότερες  συμμετείχαν  ή  και  ηγούντο  ιεράρχες  και απλοί  παπάδες.   Ενδεικτικά αναφέρω  :                                                                              

Το  1463  ο  Έλληνας   πολέμαρχος   Κορκόδειλος   Κλαδάς   ξεκινάει  την  επανάσταση  από   την  Μάνη.  Δέκα  μόλις  χρόνια  μετά  την  Άλωση   της  Πόλης. Το  1479  επαναστατεί  εκ  νέου,  και  το  1480 στο  Οίτυλο  της  Μάνης  απωθεί  αποδεκατίζοντας  τα  πολυάριθμα  στρατεύματα   του   Μπεηλέρμπεη  της  Ρούμελης   ο  οποίος  προσπάθησε  να  κατακτήσει  την  Μάνη.  Έκτοτε  οι  Τούρκοι  ουδέποτε  επιχείρησαν  να  κατακτήσουν  την  Μάνη  παρά  μόνον  να  την  λεηλατούν ,  να  την  δηώνουν  και  να  αποχωρούν.

Το  1585  ο  αρματολός   Βονίτσης   και  Λούρου  Μπούας   Γρίβας,   ξεσηκώνει  την  Ρούμελη,  ενώ  οι  αγωνιστές  της  Ηπείρου  Πούλιος  Δράκος  και  Μαλάμος  ξεσηκώνουν  την  Άρτα.  ( Την  εποχή  εκείνη  δεν  υπήρχε  Γαλλικός  Διαφωτισμός  για  να  μας <<φωτίζει>> ).

Το  1611 ,  εκρήγνυται  ή  επανάσταση  του  επισκόπου  Λαρίσσης  και  Τρίκκης  ( Τρικάλων)  Διονυσίου,  του  αποκαλούμενου  Σκυλόσοφου.  Συγκροτεί  σώμα  από  800 άνδρες  και  κηρύσσει  τον  πόλεμο  κατά  των  Τούρκων  και  καταλαμβάνει  τα  Ιωάννινα.  Ηττάται  από  πολυπληθέστερα  στρατεύματα   και  κρύβεται  σε  μία  σπηλιά  κάτω  από  τα  τείχη  των  Ιωαννίνων.  Προδίδεται  από  μία  Εβραία.  Συλλαμβάνεται  και  βρίσκει  τραγικό  θάνατο.  Τον  γδέρνουν  ζωντανό.  Γεμίζουν  το  δέρμα  του  με  άχυρο  και  το  περιφέρουν  από  πόλη  σε  πόλη  προς  παραδειγματισμό !                                                                 

Την  ίδια  περίοδο  γίνεται  κίνηση  κατά  των  Τούρκων  του  Καρόλου  Γονζάγα   δούκα  του  Νεβέρ ( συγγενής  των  Παλαιολόγων  από  θηλυγονία ) πού  λίγο  έλειψε  να  αλλάξει  τις  τύχες  του  Έθνους  μας. Οι  ιεράρχες  πού  πρωταγωνίστησαν  :

Χρύσανθος   Λακεδαιμονίας.  Νεόφυτος  μητροπολίτης  Μάνης.  Ράλλης  Παλαιολόγος  μητροπολίτης   Τιρνόβου  ( Βουλγαρίας )  και  Μολδαβίας.  Αθανάσιος  μητροπολίτης  Αχρίδας  και  ό  προαναφερθής  Διονύσιος  Τρίκκης.

Το  1571 έχουμε  το  επαναστατικό  κίνημα  των  Μελισσηνών ,  με  τον  αρχιεπίσκοπο  Μονεμβασίας  Μακάριο  Μελισσηνό  και  τον  αδελφό  του  χωροδεσπότη  Θεόδωρο υψώνουν  την  σημαία  της  επανάστασης  . Ακολουθούν  το  Γαλαξίδι,  ή  Αμφισσα  και  το  Λιδωρίκι.  Ή  επανάσταση  αποτυγχάνει  και  οί   Μελισσηνοί   καταφεύγουν  στην  Μάνη  όπου  και  συνεχίζουν   την  επανάσταση  για  τα  δύο  επόμενα  χρόνια.                                         

Το  1789 υπάρχει  αίτηση  στην  Μεγάλη  Αικατερίνη  οκτώ  επισκόπων   όπου  δηλώνεται  ή  ετοιμότητά  τους  να  προκαλέσουν  καθολική  εξέγερση  κατά  των  Τούρκων.                                      

Όσον  αφορά  την  περίπτωση  του  πατριάρχη  Γρηγορίου  του  Ε’  και  την  αδιάκοπη  σπίλωση  της  μνήμης  το  από  τους  εθνοαποδομιστές   της   ιστορίας  μας   ή  αλήθεια  είναι  αυτή  πού  παραδίδει  ή  ιστορία  :                                                                  

Στα  αρχεία  του  Παναγιώτη   Σέκερη  ( ζάπλουτου  μεγαλέμπορου  ό  οποίος  διέθεσε  την  τεράστια  περιουσία  του  για  τις  ανάγκες  της  Φιλικής  Εταιρείας  και  της  Επανάστασης ) υπάρχουν  43  πατριαρχικά  γράμματα  πού  καταδεικνύουν  την  βοήθεια  του  πατριάρχη  στην  Φιλική  Εταιρεία.  Οι  Τούρκοι  υποχρεώνουν  τον  πατριάρχη  να  αποκηρύξει  την  Επανάσταση.  Ό  πατριάρχης  το  πράττει,  ελπίζοντας  να  περιορίσει  τις  σφαγές  των  Ελλήνων  10.000 οι  σφαγιασθέντες  στην  Πόλη  και  20.000 σε  άλλες  πόλεις. Τον  απαγχονίζουν  στις    10  Απριλίου  1821  ανήμερα  της  Λαμπρής  μπροστά  από  την  Ωραία  Πύλη.  Έκτοτε  παραμένει  κλειστή.             

Άλλοι  ιερείς  πού  πέθαναν πολεμώντας  για  την  ελευθερία  μας  ενδεικτικά  αναφέρω :

Μελχισεδέκ   Τσουδερός   ηγούμενος  της  μονής  Πρέβελης , πληγώθηκε  θανάσιμα  ενώ  πολεμούσε  κατά  των  Τούρκων  το  1823 .Επίσκοπος  Ιωσήφ  των  Ρωγών   έγινε  ολοκαύτωμα  συμπαρασύροντας  στον  θάνατο  πολυάριθμους  Τούρκους  στον  Ανεμόμυλο   το 1826  κατά  την  έξοδο  του  Μεσολογγίου.  Καλόγερος  Σαμουήλ .  Τινάζει  το  οχυρό  στο  Κούγκι   βάζοντας  φωτιά  στις  πυριτιδαποθήκες  ,  παρασύροντας  στον θάνατο  και  όσους  Τούρκους  ήσαν  πλησίον  το  1803. Γαβριήλ  Μαρινάκης    ηγούμενος  της  μονής  Αρκαδίου  το  1826   σκοτώθηκε  πολεμώντας. Παπα- Θύμιος  Βλαχάβας  . Γνωστός  πειρατής  του  Αιγαίου  κατά  του  Αλή  Πασά  και         των  Τούρκων  με  τα   <<μαύρα  καράβια >>  ,  όπως  ήταν  γνωστός  ό  καταδρομικός    πειρατικός  στολίσκος  μαζί  με  τους   Νικοτσάρα,  Μπουκουβάλα   και  Γιάννη   Σταθά . Συνελήφθη  με  δόλο  και  θανατώθηκε  μαρτυρικά  κατά  διαταγή  του  Αλή.   

      

Είναι   καταφανές  ότι  τα  ιστορικά  γεγονότα,  πειστήρια  και  αποδείξεις  είναι  αντίθετα  από  την  προπαγάνδα   των  <<προοδευτικών >>,  <<εκσυγχρονιστών >>   και  λοιπών  μεταμοντέρνων    «αριστερούληδων»   ( καμμία  σχέση  με  τους  πραγματικούς  αριστερούς   οι  οποίοι  και  μορφωμένοι  είναι  και  πατριώτες  )  .       

             

Αυτοί   λοιπόν  οί  «αριστερούληδες»   δεν  έχουν  διαβάσει  ούτε  Μάρξ  ό  οποίος  έγραψε  στις   21  Απριλίου  1853  στην  αμερικανική  New  York  Tribune  σχετικά  με την  ανεξαρτησία  των  Ελλήνων   και  τον  καταλυτικό  ρόλο  πού  έπαιξε  ή  έκβαση  του  Ρωσοτουρκικού  πολέμου  του  1828 -1829 :

                                                         

<< Ποιός  έλυσε  την  έκβαση  του  αγώνα  κατά  την  εξέγερση  των  Ελλήνων ; Ούτε  οι  συνωμοσίες  και  ανταρσίες  του  Αλή  Πασά  στα  Γιάννενα,  ούτε  ή  ναυμαχία  του  Ναυαρίνου,  ούτε  ό  γαλλικός  στρατός  στην  Πελοπόννησο ,  ούτε  οι  συνδιασκέψεις  και  τα   Πρωτόκολλα  του  Λονδίνου ,  αλλά  ό  Ντίμπιτς  πού  εισέβαλε  επικεφαλής  του  ρωσικού  στρατού  μέσα  από  τα  Βαλκάνια  στην  πεδιάδα  του  Έβρου, ενώ  τον  καιρό  πού  ή  Ρωσία ,  εντελώς  ήσυχα  και  χωρίς  να  φοβάται  τίποτα,  έκανε  την  δουλειά  της με  τον  διαμελισμό  της  Τουρκίας,  οι  διπλωμάτες  της  Δύσης  συνέχιζαν  να  εγγυώνται  και  να  υποστηρίζουν  το  status  quo  και  το  απαραβίαστο  της  Τουρκίας >>.

Και  ό  Γάλλος  φιλέλληνας  Εντγκάρ   Κινέ  ( έζησε  στην  Ελλάδα  την  περίοδο  1828- 1830 ) αναφέρει  στο  βιβλίο  του : << Ή  απαρχή  της  εθνικής  ζωής  των  Ελλήνων  αποδίδεται  συχνά  σε  ευεργετική  πρωτοβουλία  των  ξένων,  ενώ  ή  αλήθεια  είναι  πώς  οι  Έλληνες  οφείλουν  την  απελευθέρωσή  τους  στους  εαυτούς  τους.  Η  ελευθερία τους  είναι  έργο  των  χειρών  τους.  Η   Ευρώπη  αποφάσισε  την  επέμβαση  ( στο  Ναυαρίνο ) ύστερα  από  επτά  χρόνια,  αφού  χόρτασε  το  θέαμα  της  σφαγής.  Αυτή  ή  βραδεία  εξόντωση  δίνει  δικαιώματα  σ’ αυτούς  πού  επιβίωσαν.  Ένα  δένδρο  πού  ποτίστηκε  με  ποταμούς  αίματος  δεν  ξερριζώνεται  από  κανέναν.  Μ’  όλες   τις  κακολογίες  και  τις  εντυπώσεις ,  το  δένδρο  θα  μεγαλώσει  και  θα  προσφέρει  τον  ίσκιο  του  στην  Ελληνική  φυλή  >>.

  Αυτό  πού  δεν  κατενόησε  ο  κ. Δήμου  το  κατενόησε  πολύ  καλά  ό  Γάλλος  Κινέ.

Στην  μακραίωνη  ιστορία  μας  μπορεί  κάποιος  να  μη  μιλάει  Ελληνικά  και  να  έχει  Ελληνική  ψυχή  (  Μάρκος   Μπότσαρης ) .  Μπορεί  επίσης  κάποιος  να  μιλάει   Ελληνικά  και  ΝΑ  ΜΗΝ  ΕΙΝΑΙ  ΕΛΛΗΝΑΣ.

  Όσοι  ανήκουν  στην  δεύτερη  κατηγορία ,  κύριε  Δήμου ,  δεν  έχουν  παρά  να  βάλουν  ανάμεσα  στο   έρκος  των  οδόντων  τους  το  διαβατήριό  τους   και  να  αποχωρήσουν  από  την  χώρα  μας.  Να  μεταβούν  στους  απέναντι. Τους  περιμένουν  εκεί  κάτι  Γκρίζοι.  Γιατί  οι  μορφωμένοι  Τούρκοι ,  έχουν  διαβάσει   ιστορία.

                  

   Αθηνά     Κατσαφάδου

    Δικηγόρος

    Πρώην    πρόεδρος    Δημοτικού   Συμβουλίου   Πειραιά